"Zorgen van een moeder"
Vandaag is het Moederdag en de hele week ben ik hier al mee bezig. Het doet van alles met mij maar ook met mijn moeder.
Mijn moeder heeft een heel groot ‘zorgen voor’- hart. Ze zorgt het liefst voor iedereen. Ze stuurt een kaartje als je ziek bent, ze denkt aan je verjaardag, ze staat op de stoep als ze heeft gehoord dat je steun kunt gebruiken. Ze zorgt met haar hele hart voor haar kleinkinderen en ons als gezin.
Supermooie eigenschap, die ik soms ook wel eens irritant vond want ik doe dingen graag zelf.
Zorgen voor iemand anders, dat is wat ze ontzettend goed kan. Ze heeft het al als klein meisje geleerd. Steeds te zorgen voor haar moeder en haar oma, hun gezin en als jongvolwassene ging ze ook nog werken in het bejaardentehuis; zorgen voor anderen. Ze weet en kent niet anders.
Maar opeens waren er andere zorgen. Mijn moeder zag dat het niet lekker liep in mijn leven en die zorgen die werden groter. Een docent van mij bij de opleiding van Land van Rouw zei tegen mij: “Daisy, ga me je zorgen naar je moeder”. Ik dacht al: “Nee, dat kan niet. Weet je hoeveel zorgen ik heb? Dan slaapt ze nooit meer, dat kan ze niet aan”. En meteen deed ik wat ik ook van mijn moeder gehad geleerd: zorgen voor de ander en niet voor jezelf.
De zorgen in mijn leven werden steeds groter maar om met mijn zorgen naar mijn moeder te gaan, ging nog niet. ‘Daisy, dadelijk ga je eraan onderdoor’, zei ze me. Ik zag de angst in haar ogen. De angst van een moeder om te zien dat je dochter zo een grote zorgen met zich meedraagt. Maar ook haar eigen angst om te dealen met deze grote zorgen.
‘Mam, als ik kan komen, dan kom ik’, dat beloofde ik haar. Geef me de tijd…. En ze wachtte, uren, dagen, maanden.
‘Daisy, ga met je zorgen naar je moeder’, die zin die had zich genesteld in mijn achterhoofd. Het moment was daar; ik ging met mijn zorgen naar mijn moeder. In het begin was het moeilijk voor ons allebei, maar ik vertelde haar mijn ‘ieniemienie kleine zorgen’. Ze luisterde en ik probeerde haar uit te leggen hoe het voor mij was.
‘Daisy, wat kan ik toch voor je doen?’, vroeg ze me wanhopig. ‘Dit mam, luisteren naar mij en geen advies of what ever. Luisteren in alle aandacht’. Maar wat was het moeilijk voor ons beiden. Ik zag hoe het haar hart brak dat ik inmiddels zorgen met hoofdletters en uitroeptekens in mijn leven had. En dat ze niks kon doen, behalve er te zijn en te wachten dat ik zou komen.
Ik bleef gaan met mijn zorgen en dan zij mocht dan ook voor mij zorgen; met de koffie die altijd klaar staat, het bloemetje op een moeilijke dag of dat appje waarin ze me zegt hoe trots ze op me is. Iedere dag een beetje meer. Ik kon het toestaan, want ik hoefde dit niet alleen te doen.
Deze Moederdag denk ik aan alle moeders die zorgen, die zich zorgen maken, zorgen dragen. Juist aan deze moeders omdat moederliefde onvoorwaardelijk is.